Canto 32 Louteringsberg.

[Jom]

Korte inhoud van Louteringsberg canto 32 :

Eén en al oog is Dante nu, nergens meer tong.
Voor hem is de eeuwigheid begonnen.
Tien jaar dorsten is in één slok weg.
De glimlach van Beatrice doet de Mona Lisa zuurtjes kijken.

Om verblinding te voorkomen manen de deugdvrouwen Dante aan af en toe ook naar andere dingen te kijken.
De hemelstoet gaat nu terug naar de hemel.
De zegewagen keert zich om.
De griffioen trekt het gevaarte voort.

Mathilde, de discrete Statius – die naar de hemel mag, en Dante volgen de processie die door het woud gaat.

Aan de reusachtige boom van kennis van goed en kwaad, die kaal en knoestig verkommert, stijgt Beatrice van de wagen af.

De griffioen neemt de dissel of het kruis van de kar en bindt die aan de boom waaruit ook Christus’kruis eens werd vervaardigd. De boom schiet meteen in knop en blad en bloei.
In een tweede betekenislaag zou die boom de wereldse macht of het gekerstende Romeinse Rijk kunnen verzinnebeelden. Of de stad Rome waar de Kerk haar zetel vestigde.

Bij een nieuwe door de engelenscharen aangeheven lofzang valt Dante oneerbiedig in slaap.
Een licht maakt hem weer wakker, een impressionistisch licht, lentelicht verflakkerd over zijn netvlies en zijn hoop.
Zoals Christus - een bloesemende appelboom gelijk - op de berg Tabor zijn drie apostelen eens wakker maakte, zo ziet Dante nu bij het ontwaken de hemelnimf Mathilde.
Hij vraagt meteen waar zijn Beatrice is.
Onder gindse boom van kennis van goed en kwaad, antwoordt Mathilde hem.
Beatrice zit naast de lege zegewagen op de grond.
Al de anderen zijn voort ter hemelvaart.
Om haar heen staan zeven nimfen, alle deugden te zamen, met de luchters hoog in de lucht geheven.

Beatrice zegt dat Dante niet lang in dit woud zal toeven, maar wel eens voor eeuwig met haar in het Hemels Paradijs, en dat hij omwille van het kwaad in de wereld zijn ogen nu goed moet open houden en zijn pen krasklaar om alles voor de mensheid te verwoorden.

Dan volgt een allegorisch spektakel, niet voor gevoelige zielen.
Een geweldige bliksem splijt de boom van boven tot onder.
Een vos springt daarna slinks op de wankelende kar maar wordt er door Beatrice uitgeworpen.
Evenveel symbolen van de Kerk, dwalingen, corruptie, ketterijen, en dies meer.
Een arend – geen familie van de voorste helft van de griffioen maar eerder een roofvogel of de Romeinse adelaar – landt bruusk op de kar.
Zijn pluimen stuiven in het rond.
Dan begint de kar te barsten en een drakenstaart uit het niets gekomen boort er zich doorheen.
Er blijft in een wenk niet veel meer van de zegewagen over dan een hoop heilig schroot, net zoals van de Roomse Kerk.
De metamorfose van de kar wordt nog erger, de hechtpunten worden koppen, zeven in totaal, als pagodendraken of gargouilles schieten zij plots naar alle richtingen uit.
Het wordt een monster, en op dat monster vertoont zich een uitdagende wulpse sloerie en naast haar een reus die keer op keer verkering met haar heeft. Naar het schijnt zou dit naar de pauselijke curie en het Franse koningshuis allegoreren - bordel Avignon.
De lichtekooi lonkt nu naar Dante, en ziet hem wel zitten, maar de reus geeft haar een pandoering – het Franse koningshuis tuchtigt de curie - en trekt de kar of wat ervan overblijft het bosschage in – naar het verre Avignon - tot ver uit Dante’s zicht en verbeelding.