Canto 23 Louteringsberg.

[Jom]

Korte inhoud van Louteringsberg canto 23 :

Eenmaal de weg vervolgd horen zij een schimmensmeeklied dat zo droef en mooi klinkt dat het Dante’s hart streelt én tegelijk pijn doet.
Dat komt, zegt Vergilius, omdat gerechtvaardigde straf en zuivering van schuld zich in hun zang en zijn hart ontmoeten.

Een groep ingetogen pelgrimzielen passeert het poëtische driemanschap en werpt een vlugge blik. Zij lijken op concentratiekamp-overlevenden.
Holle oogkassen met daartussen verticale groeven : het woord omo (mens) gelijk. “Is dit een mens ?”(Primo Levi) gelijk.

Dante herkent Forese van de Donati-clan, ooit vriend van Dante.

Forese vraagt naar wie Dante vergezellen, maar Dante wil eerst het waarom van dergelijke uitgemergelde toestanden kennen.
De kracht die het water doet vloeien en de appelboom doet groeien vermagert mij, zegt Forese. Iedereen in deze kring lijdt aan honger en dorst zozeer als zij op aarde ooit in het tegenovergestelde overdreven hebben, voegt hij eraan toe.
En nooit kunnen zij aan de boom en ‘t frisse water hun nood lenigen. Al horen zij de druppels murmelen en ruiken zij de appels.

Dante weet dat Forese zich pas in zijn stervensuur heeft bekeerd, en dus thuishoort in het laagste echelon van de Louteringsberg, het voorvagevuur.
En daar hij nog maar vijf jaar dood is kan Forese nooit door zijn straf in tijd daar uit te zitten al zo hoog geraakt zijn in de zuivering.

Forese zegt dat de bergenverzettende godsvrucht van zijn vrouw Nella hem zo’n stijging in de boetedoening heeft bezorgd. Met onderwijl een sneer naar de naar Dante’s smaak te wulps geklede Florentijnse vrouwen.

Nu vraagt Forese wie Dante is, wiens lichaam het zonlicht tegenhoudt.
Dante wijst naar Vergilius die hem door hel en vagevuur tot bij Beatrice moet leiden en lijden, alwaar hij zonder Vergilius verder zal moeten gaan.
Hij wijst ook naar Statius die de berg heel even niet meer statisch maar zuiver tectonisch maakte door zijn promotie.