Canto 15 Louteringsberg.

[Jom]

Korte inhoud.

De dag draait rond als een spelend kind. In Dante’s tijd was dat de zon, nu is dat de aarde zelf.

Vergilius en Dante gaan rond tot zij weer in het westen zijn.

Een geweldige naderende lichtgloed verblindt Dante. Langs alle zijden lijkt het licht door de aarde weerkaatst te worden.
Het is een engel, portier van de derde louteringskring.

Dante en Vergilius bestijgen de door deze aangewezen treden die minder steil zijn dan de voorgaande en nog minder steil worden naarmate zij bestijgen.
Als muzak der sferen horen zij weer een andere psalm, een anti-nijd en – afgunstpsalm die Dante looft voor zijn zuivering van nijd en afgunst.

Dante denkt onder klimmen terug aan canto 14 vers 86-87 :
“O menselijke soort, waarom zet gij uw hart
op de enige dingen die niet deelbaar zijn ?”
Hij vraagt hieromtrent uitleg aan Vergilius :
hoe kan je zelf steeds meer van iets hebben als je het steeds meer deelt met anderen ?
Vergilius legt hem de dynamica-der-imponderabilia (immateriële dingen) uit, het komt ongeveer hierop neer :
omdat goede dingen naar jou weerkaatsen in degene aan wie je het geeft.
vers 67-69 :
“Dit onzegbare en oneindige goed
dat daarboven is, zoekt de liefde
zoals een (aardse) straal zoekt naar dingen die licht reflecteren.”
Waar men elkaar graag ziet en helpt wordt het een spiegelpaleis van licht en warmte.

Maar nu vort, zegt Vergilius.
Beatrice zal u dit eens volkomen “verklaren”.
Maar Dante heeft eerst nog vele parels zweet en vijf “P’s” van zijn voorhoofd te vegen.
(De zesde “P” van “Pisnijdigheid” heeft zich pas van hem gewist.)

Dante en Vergilius komen aan de volgende – de derde - boetekring.
De kring der kolerieken, waar men van toorn en gramschap wordt gezuiverd.

Het lijkt op een drukbevolkt kerkschip.
Visioenen van gramschap tonen zich aan Dante.
Eerst een bijbels dan een klassiek voorbeeld.
Maria die Jezus een standje geeft in de tempel,
de vrouw van Pisistratos, wier toorn hij niet involgt,
daarna weer de steniging van Sint Etienne, de eerste martelaar.
Tussen dergelijke hallucinaties strompelt Dante voort.

Vergilius port hem aan en zegt : “Wat scheelt er met u ?”.
Niet omdat hij dat niet weet maar gewoon om Dante aan te porren.
Vergilius zegt Dante voorts dat dergelijke illusies hem moeten stimuleren om zijn hart open te stellen voor de vredesgolven die uit de Goddelijke bron stromen.

Tussen het vallend duister door banen Vergilius en Dante zich een weg.

Een pikdonkere rookwolk zweeft hen tegen.
En bevangt hun zicht en luchtwegen, en omsluit hen geheel.

[Dettie]

Geen vragen