Korte inhoud van Louteringsberg canto 9 :
De aurora wordt een maan-aura.
Dante noemt de aurora een concubine onder de godinnen omdat zij met een sterfelijk iemand, Thiton trouwde - zij verkreeg voor hem wel de onsterfelijkheid maar vergat de eeuwige jeugd erbij te vragen. Eeuw na eeuw wordt Thiton dementer en afgeleefder.
De aurora logeert in de Schorpioen volgens Dante maar eigenlijk zouden het de Vissen moeten zijn.
Alle vijf, Dante, Vergilius, Sordello, Visconti, en Malaspina zetten zich in het gras.
Dante valt in slaap en droomt :
dat hij op de berg Ida is en door een adelaar meegenomen wordt,
naar de vuur-sfeer tussen aarde en maan.
(Dit is weeral misschien een homo-erotisch droom van Dante, waarbij hij in de adelaar refereert naar Ganymedes, de jongeling die zo mooi was dat Zeus verliefd op hem werd en hem ontvoerde om schenker der goden te worden.)
Dante krijgt het echter zo warm dat hij verschrikt ontwaakt.
Alleen Vergilius is nog bij hem.
Vergilius toont hem in een verre rotsspleet het begin van het eigenlijke vagevuur,
en vertelt Dante dat Santa Lucia (die reeds als bode tussen Maria en Beatrice had gefungeerd) hem in zijn slaap (als een adelaar ?) heeft gedragen tot aan de voet van de vagevuurpoort, en dan verdween met Dante’s droom.
Vergilius en Dante komen voor de poort in de rotsspleet.
Drie treden met een wachter gezeten op de hoogste trap ontwaren zij.
Een wachter met verblindend gelaat en dito zwaard.
Dan volgt een heel ritueel.
Met Vergilius als ceremoniemeester.
Het is een soort biechtsluis.
Dante betreedt de drie trappen van de biecht : één van koud marmer of van gewetensonderzoek, één van ruwe barstende steen of van berouw, en één van porfier of van vergiffenis, waarna een drempel van diamant glinstert (Christus’ deugden of de onverzettelijkheid van de biechtvader).
( Anderen zien de drie treden als respectievelijk symbool voor : berouw – belijdenis – zuivering door werken.)
Dante vraagt eenmaal op de bovenste trede aan de engelbewaker om de poort te ontgrendelen.
De engelbewaker tekent met zijn zwaardpunt 7 P’s van peccato (de zeven hoofdzonden) op Dante’s breed voorhoofd.
(De volgende zeven verdiepingen van de berg zuiveren elk van één dezer zonden, telkens zal na het verlaten van een rondgang een P van Dante’s voorhoofd verdwijnen.
Dante’s voorhoofd fungeert hier een beetje als rittenkaart zeg maar, of een go-pass.)
De engel ritselt in zijn gewaad en vindt twee sleutels :
eerst met de zilveren en dan met de gouden sleutel frutselt hij aan de poort.
Het zouden de twee sleutels der biechtvaderlijke macht zijn :
de zilveren sleutel om zonden te vergeven,
en de gouden om überhaupt mensenkennis te hebben om goed te kunnen oordelen.
Een spannend moment volgt maar de poort gaat open.
Zorg dat je niet omziet zoals Lots vrouw of Orfeus roept de engel nog Dante nog na, terugkijken op de Louteringsberg is naar vroegere zondigheden schouwen.
De poort knarst open.
Dante hoort het Te Deum afgewisseld met instrumentale muziek.
Canto 9 Louteringsberg.
In mijn boek wordt Dante als door Zorro gemerkt met 7 Z's (letters Z van zonden).
Heb jij geen uileg in je boek staan Marjo?
Het enige wat ik niet begrijp is de uitleg over de stand van de zon, de indeling van de tijd bedoel ik daarmee.
Het kan zijn dat het avond is maar het kan ook ochtend zijn en de uitleg is niet echt te volgen. Als Dante verwijst naar het moment van schrijven (in Italië) dan moet het ochtend zijn dus moet het op de louteringsberg avond zijn gezien zijn ligging.
Heeft een adelaar ook een symbolische betekenis Jom? (in mijn boek is het overigens een gouden arend in zijn droom)
Bernadet
Heb jij geen uileg in je boek staan Marjo?
Het enige wat ik niet begrijp is de uitleg over de stand van de zon, de indeling van de tijd bedoel ik daarmee.
Het kan zijn dat het avond is maar het kan ook ochtend zijn en de uitleg is niet echt te volgen. Als Dante verwijst naar het moment van schrijven (in Italië) dan moet het ochtend zijn dus moet het op de louteringsberg avond zijn gezien zijn ligging.
Heeft een adelaar ook een symbolische betekenis Jom? (in mijn boek is het overigens een gouden arend in zijn droom)
Bernadet
Groot gelijk heb je Marjo,
je literaire tolerantiegrens bleek zeer hoog,
je baalbeheersing eveneens ( nuchterheid gedeeld door : existentieel-zweefgevoel min Weltschmerz ).
Ik wist wel dat het echt wel je ding niet was, je deed mee om ons een plezier te doen, niet ?
Ik vind je een eerlijke en joviale trien.
Dankje, hé.
je literaire tolerantiegrens bleek zeer hoog,
je baalbeheersing eveneens ( nuchterheid gedeeld door : existentieel-zweefgevoel min Weltschmerz ).
Ik wist wel dat het echt wel je ding niet was, je deed mee om ons een plezier te doen, niet ?
Ik vind je een eerlijke en joviale trien.
Dankje, hé.
Volgt een boterham, Bernatrien.
(in de Vlaamse spreektaal van mijn streek wil het zoiets zeggen als : deugnietige meid met persoonlijkheid )
Als ik de verschillende vertalingen zie, dan lijkt het inderdaad soms helemaal niet om hetzelfde boek te gaan. Wat een verschil in kwaliteit !
De zeven “Z’etten” of hoofdzonden zijn eigenlijk de zeven “P”’s van Peccato, zonde in het Italiaans, het staat respectievelijk voor Pretentieus, Pisnijdig, Prompttoornig, Passieveling, Potter, Pintelier, en Promiscuïteit.
Wat Dante’s tijdsaanduidingen betreft.
Hij geloofde zoals velen in de astrologie.
Wat wist men van de hemel ?
De ruimte voor wilde gissing was groter dan het astronomische heelal.
Maar men wist wel dat er een verband was tussen de maan en de getijden, en echter niet hoe dat causaal-fysisch in elkaar zat. Dan is het niet zo verwonderlijk dat men de andere hemellichamen ook een beïnvloedende aardse rol toebedeelt. Tenslotte was de aarde het centrum van alles - in functie waarvan alles stond.
En voor Dante en zijn tijdgenoten had de serene "sfeer"-volle sterrenhemel a fortiori een voorbeeldfunctie.
Dante heeft het blijkbaar ook graag over het fenomeen dat het op de ene plaats van de aardbol ochtend is en tegelijk op een andere plaats avond.
Het relativeert ook de dagindeling der aardsen. Dante staat ook al zo hoog op die Louteringsberg midden in de oceaan, en zo ver in zijn Commedia, met respectievelijk Jeruzalem en Firenze als tegenvoeter.
Ik denk dat dat zijn verbeelding prikkelde.
En. En misschien is de aarde zich ook reeds in de proto-humanistische geest van Dante aan het loswentelen en loswrikken uit haar vaste en centrale plaats in het heelal...
Misschien is het al een teken des "tijds".
( vers 20 : un'aguglia con penne d'oro, een arend met gouden veren )
In laatmiddeleeuwse dichtersdromen zijn dingen al vlug van goud of marmerwerk, onlichamelijk, en verheven, net zoals hedendaagse dichters meer in synthetische en fysiologische uitvoeringen dromen.
Het leven van de laatmiddeleeuwer was zo bladgoudloos, franjeloos, onmiddellijk, en hardlichamelijk. En hoezeer zoeken onze hedendaagse schrijvers niet vergeefs in rauwheid en brutaliteit een glimp van die authenticiteit terug ?
Maar van de andere kant : net als in een doordeweekse droom heeft in een goed gedicht alles betekenis.
Want de droom van het materiaal is altijd al reeds het materiaal van de droom.
Ze komen ons bombastisch over de dromen van die tijd.
Terwijl met onze dromen al vlug een sexy of toch bedrieglijk trendy vleugje meewiekt.
Voor het overige geen idee. Ik vind de Ganymedes (vers 23) uitleg me voldoende.
(En het goud van de pennen kan op de kleur slaan natuurlijk.)
Immer bereid, Jommilius
(in de Vlaamse spreektaal van mijn streek wil het zoiets zeggen als : deugnietige meid met persoonlijkheid )
Als ik de verschillende vertalingen zie, dan lijkt het inderdaad soms helemaal niet om hetzelfde boek te gaan. Wat een verschil in kwaliteit !
De zeven “Z’etten” of hoofdzonden zijn eigenlijk de zeven “P”’s van Peccato, zonde in het Italiaans, het staat respectievelijk voor Pretentieus, Pisnijdig, Prompttoornig, Passieveling, Potter, Pintelier, en Promiscuïteit.
Wat Dante’s tijdsaanduidingen betreft.
Hij geloofde zoals velen in de astrologie.
Wat wist men van de hemel ?
De ruimte voor wilde gissing was groter dan het astronomische heelal.
Maar men wist wel dat er een verband was tussen de maan en de getijden, en echter niet hoe dat causaal-fysisch in elkaar zat. Dan is het niet zo verwonderlijk dat men de andere hemellichamen ook een beïnvloedende aardse rol toebedeelt. Tenslotte was de aarde het centrum van alles - in functie waarvan alles stond.
En voor Dante en zijn tijdgenoten had de serene "sfeer"-volle sterrenhemel a fortiori een voorbeeldfunctie.
Dante heeft het blijkbaar ook graag over het fenomeen dat het op de ene plaats van de aardbol ochtend is en tegelijk op een andere plaats avond.
Het relativeert ook de dagindeling der aardsen. Dante staat ook al zo hoog op die Louteringsberg midden in de oceaan, en zo ver in zijn Commedia, met respectievelijk Jeruzalem en Firenze als tegenvoeter.
Ik denk dat dat zijn verbeelding prikkelde.
En. En misschien is de aarde zich ook reeds in de proto-humanistische geest van Dante aan het loswentelen en loswrikken uit haar vaste en centrale plaats in het heelal...
Misschien is het al een teken des "tijds".
( vers 20 : un'aguglia con penne d'oro, een arend met gouden veren )
In laatmiddeleeuwse dichtersdromen zijn dingen al vlug van goud of marmerwerk, onlichamelijk, en verheven, net zoals hedendaagse dichters meer in synthetische en fysiologische uitvoeringen dromen.
Het leven van de laatmiddeleeuwer was zo bladgoudloos, franjeloos, onmiddellijk, en hardlichamelijk. En hoezeer zoeken onze hedendaagse schrijvers niet vergeefs in rauwheid en brutaliteit een glimp van die authenticiteit terug ?
Maar van de andere kant : net als in een doordeweekse droom heeft in een goed gedicht alles betekenis.
Want de droom van het materiaal is altijd al reeds het materiaal van de droom.
Ze komen ons bombastisch over de dromen van die tijd.
Terwijl met onze dromen al vlug een sexy of toch bedrieglijk trendy vleugje meewiekt.
Voor het overige geen idee. Ik vind de Ganymedes (vers 23) uitleg me voldoende.
(En het goud van de pennen kan op de kleur slaan natuurlijk.)
Immer bereid, Jommilius
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 51 gasten