Canto 33 De hel

[Jom]

Korte inhoud.

De knabbelaar is graaf Ugolino,
hij veegt zijn mond af aan de nekharen van zijn slachtoffer, de aarstbisschop Ruggieri degli Ubaldi - etiquette voor alles !-
en begint zijn bekende monoloog.

Ugolino beschrijft de agonie in de toren waarin Ruggieri hem te samen met zijn twee zonen en kleinzonen gooide.
Hoe zij na een tijd werden uitgehongerd.
Hoe hij alleen nog overleeft, en tenslotte aan de lijken van zijn nageslacht begint te eten.
Dan stopt hij zijn repliek om verder te proeven van Ruggieri.

Terwijl Dante degenen (Pisanen) vervloekt die de onschuldige kinderen zo straften.

(Ugolino en Ruggieri zijn aan elkaar verbonden zoals Francesca en Paolo (canto 5) maar dan in de unieke haat voor en verraad van elkaar. )


Vergilius en Dante gaan voort waar de schimmen met hoofd naar boven gericht in het ijs steken, zodat hun tranen op hun ogen bevriezen. Dit is het Ptolemaea, de voorlaatste zone van de laatste hellekring, waar de verraders van gastheren en gasten zich bevinden.
(Koning Ptolemaeus XIII van Alexandrië zond Caesar eens het hoofd van Pompeus die er zijn gast was.)

Dante voelt een lichte ijskoude wind.
Hij vindt het vreemd omdat hij zo diep onder de aarde geen tochtgat vermoedt.
Wat hij nog niet weet is dat die veroorzaakt wordt door Lucifers vlerken.

Een schim met een sluier over het gelaat vraagt aan Vergilius en Dante om die op te lichten.
Het is Fra Alberigo, van wie Dante meent dat hij nog leeft.
Fra Alberigo vertelt dat een lichaam soms nog een tijd op de aarde rondloopt terwijl de betrokken ziel al hier in het Ptolemaea neergeworpen ligt, zoals ook het geval is met ene Branco d’Oria, een Genuaan.
En dat is een aanleiding voor Dante om deze canto te eindigen met een sneer naar de Genuanen in het algemeen.

(Bij verraders van hun slag wordt de ziel soms vervroegd op pensioen naar de hel gesteld, en het lichaam verder beheerd – voor de duur van het aardse leven -door een duivel.)

PS
Fra Albergo vraagt Dante hem te helpen om zijn ogen vrij van ijs te maken en te openen.
Dante weigert.
Vers 150 : “e cortesia fu lui esser villano.”
“Het was beleefdheid om grof tegen hem te zijn.”

Of : hoe Dante de intensiteit van zijn frustratie als balling omzet in helledampen.
Dat alchemische vermogen om persoonlijke destructieve problemen om te zetten in literaire spankracht kenmerkt goede schrijvers, denk ik.

[Dettie]

Of : hoe Dante de intensiteit van zijn frustratie als balling omzet in helledampen.
Dat alchemische vermogen om persoonlijke destructieve problemen om te zetten in literaire spankracht kenmerkt goede schrijvers, denk ik.

Ja dit is een persoonlijke afrekening van Dante. Zijn vijanden vertegenwoordigen de duivel himslef. Wat mij opvalt is dat alles bij een ander ligt, enige zelfreflectie is Dante vreemd.

Bernadet