Vuurpijl

o.a. Dante en Goethe
Jom
Berichten: 259
Lid geworden op: 08 Aug 2005, 13:58
Locatie: Kessel-Lo
Contact:

Vuurpijl

Berichtdoor Jom » 02 Jan 2006, 14:11

Het is maandagmiddag en ik ben hier op de oever van de weerzinwekkende Phlegeton,
tussen de kokende bloedstroom en mijn ongeduld op jullie aan het wachten.
En geen centaur-gebrul verraadt al enige Leestafelaar.

Welaan dan.
Ik schiet hierbij een vuurpijl de helhemel in :

Als je héél Dante’s Divina Commedia in één gedicht zou proberen te stoppen,
althans de geest ervan, als je de geest in één lamp – een draagbaar licht - zou willen vangen,
in zijn natuurlijke habitat,
dan krijg je, denk ik, zoiets als “Poëzie” van Pablo Neruda.
Het is voor de Divina Commedia een gedicht als een kompas, denk ik.
Het wijst je steeds het noorden van Dante’s woorden aan.
Of het zuiden van alle onplaatsbare klachten, zuchten, geruchten, en geluiden.

Herlees het af en toe, waar je ook bent, en stel je koers bij.

Want Dante is , denk ik, niet alleen dichter in hart en nieren,
maar ook in oog, neus, en oor, en klaarblijkelijk ook in lever en gal,
en hij ervaart de werkelijkheid zelf voortdurend als zo roerend beschreven in Neruda’s volgende woorden :

Poëzie

En het was op die leeftijd… De poëzie was
naar me op zoek. Ik weet niet, weet niet vanwaar
ze opdook, uit winter of rivier.
Ik weet niet hoe of wanneer,
nee, geen stemmen, stemmen waren het niet, geen
woorden, geen stilte,
maar uit een straat werd ik geroepen,
uit de takken van de nacht,
plotseling, te midden van de anderen,
te midden van felle vuren
of alleen op de terugweg –
daar stond zij zonder gezicht
en raakte mij aan.
Ik wist niets te zeggen, mijn mond
zag geen kans
iets uit te brengen,
mijn ogen waren blind,
en er sprong iets op in mijn ziel,
koorts of verloren vleugels,
en door die brand te ontcijferen,
smeedde ik
mijn eigen eenzaamheid
en ik schreef de eerste vage regel neer,
vaag, onvast, pure
nonsens,
pure wijsheid
van wie niets weet,
en ineens
zag ik de hemel
opengaan
en zich mededelen:
planeten,
sidderende landouwen
en het donker doorschoten,
doorzeefd
van pijlen, vuur en bloeseming
de overrompelende nacht, het heelal.
En ik, nietig wezen
van de grote sterrende leegte
dronken,
ik naar gelijkenis en beeld
van het mysterie
voelde mij zuiver deel
van de afgrond
en ik wentelde mee met de sterren
en mijn hart sloeg op drift in de wind.

Pablo Neruda en de sterrenhemel.


De sterrenhemel die wij Infernauten met Dante eens zullen terugzien,
maar met een licht gewijzigde blik of sterrentinteling.

gg

PS
Gedenk, Dante wordt gaandeweg gelouterd (zuiverder),
Vergilius wordt gaandeweg menselijker,
en wij dappere Infernauten worden gaandeweg door Klassiek Zonlicht getaande lezers,
door hetzelfde zonlicht dat in de Ilias op Troje’s hoge muren schijnt,
dat in de helmboswuivende helm van Hector weerkaatst
en zowel vriend als vijand van Troje verblindt tot heden.

Dettie
Site Admin
Berichten: 44026
Lid geworden op: 01 Jan 1970, 02:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » 08 Jan 2006, 21:21

En geen centaur-gebrul verraadt al enige Leestafelaar.



Bruuuuuuuullll hier de eerste brul! Dat nog vele mogen volgen!
Hersteld van allerlei kwalen ben ik er weer helemaal klaar voor.

De bergschoenen zijn weer aan, het hitteschild geplaatst, daar gaan we!

Bernadet

Gast

Re: Vuurpijl

Berichtdoor Gast » 17 Dec 2008, 21:48

Jom schreef:Poëzie

En het was op die leeftijd… De poëzie was
naar me op zoek. Ik weet niet, weet niet vanwaar
ze opdook, uit winter of rivier.
Ik weet niet hoe of wanneer,
nee, geen stemmen, stemmen waren het niet, geen
woorden, geen stilte,
maar uit een straat werd ik geroepen,
uit de takken van de nacht,
plotseling, te midden van de anderen,
te midden van felle vuren
of alleen op de terugweg –
daar stond zij zonder gezicht
en raakte mij aan.
Ik wist niets te zeggen, mijn mond
zag geen kans
iets uit te brengen,
mijn ogen waren blind,
en er sprong iets op in mijn ziel,
koorts of verloren vleugels,
en door die brand te ontcijferen,
smeedde ik
mijn eigen eenzaamheid
en ik schreef de eerste vage regel neer,
vaag, onvast, pure
nonsens,
pure wijsheid
van wie niets weet,
en ineens
zag ik de hemel
opengaan
en zich mededelen:
planeten,
sidderende landouwen
en het donker doorschoten,
doorzeefd
van pijlen, vuur en bloeseming
de overrompelende nacht, het heelal.
En ik, nietig wezen
van de grote sterrende leegte
dronken,
ik naar gelijkenis en beeld
van het mysterie
voelde mij zuiver deel
van de afgrond
en ik wentelde mee met de sterren
en mijn hart sloeg op drift in de wind.

Pablo Neruda en de sterrenhemel.


De sterrenhemel die wij Infernauten met Dante eens zullen terugzien,
maar met een licht gewijzigde blik of sterrentinteling.

gg

PS
Gedenk, Dante wordt gaandeweg gelouterd (zuiverder),
Vergilius wordt gaandeweg menselijker,
en wij dappere Infernauten worden gaandeweg door Klassiek Zonlicht getaande lezers,
door hetzelfde zonlicht dat in de Ilias op Troje’s hoge muren schijnt,
dat in de helmboswuivende helm van Hector weerkaatst
en zowel vriend als vijand van Troje verblindt tot heden.


Dit vind ik echt een prachtige omschrijving van het wezen van "poëzie", en hoe deze door de dichter ervaren wordt.


Terug naar “Klassieken”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast