Mo Hayder - Vogelman

[Roel]

Ik verbaas me erover dat ik in het archief hier geen verslag van haar eersteling kan vinden. Sinds er over haar tweede en derde boek zoveel is geschreven, had ik dit zonder meer verwacht. Daarom een verslag van mij.

In ben er zaterdagnacht voor het slapen gaan aan begonnen, las er de volgende morgen aan door tot ik zondagmiddag op 150 bladzijde van het einde zat en heb vanavond die resterende bladzijden verslonden.

Mijn conclusie is dat ik niet kapot ben van de stijl waarin Hayder dit boek geschreven heeft; die is eerder gemiddeld, niet bijzonder en ontbeert raffinement. Soms weet ze met een rake beschrijving van een morgentafereel (opening boek) of met zwart humoristische beschrijvingen van autopsieverrichtingen te verrassen.
Ik vind het verhaal behoorlijk veel lijken op Silence of the lambs/De schreeuw van het lam van Thomas Harris. Een boek dat ik ronduit slecht
geschreven vond. De film vond ik duizendmaal sterker en indringender. Al strooit Hayder richting einde wel met paar verrassingen.
Het verhaal is vaker erg voorspelbaar (ze doet niet veel om de lezer zo goed mogelijk van de dader of daders af te schermen), toch wil je doorlezen, louter om te weten hoe het afloopt. De gruwelijkheden worden heel realistisch beschreven, waardoor je als lezer er niet aan kunt ontkomen. Aan de andere kant zijn de gruwelijkheden (dit schijnt nog niks te zijn, want Hayder bekende in een interview dat ze nog gruwelijke zaken in gedachten had, die ze niet kon opschrijven, omdat ze dan een grens zou overschrijden!) zo abstract in hun gruwelijkheid, dat ze boven het verstand van een lezer uitgaan en daardoor hem meestal niet raken, hoewel ik richting einde er toch ongemakkelijk van werd.
Meer werd ik geraakt door het feit dat inspecteur Cafferey zijn vriendin niet op straat kan zetten, omdat hij denkt dat ze opnieuw kanker onder leden heeft. Dat is een diepmenselijk feit en dat schokte me meer.
Niettemin heeft Hayder enig talent om een goed gestructureerd verhaal neer te zetten, al blijft ze ver achter bij de Englische misdaadverhalen die ik de laatste tijd op tv heb gezien (o.a. The commander, Silent Witness, Inspector Dalgisch (met een nieuwe auteur in de hoofdrol); die zijn vele malen geraffineerder en complexer van opzet.
Ik mis verdere karakteruitwerking wat meer body en tegenwicht aan het verhaal zou geven.

Iets wat ik steeds zit af te vragen is hoe een vrouw in staat is, al is het dan als schrijver, in staat is om zulke gruwelijke beelden die vrouwen worden aangedaan in proza te vangen. Dat ze er zeker door geraakt wordt, kun je zien aan de momenten dat het licht uitgaat en de lezer in zijn fantasie mag raden wat de moordenaar als volgende gaat doen.

Ze zou met ieder nieuw boek beter zijn geworden. Tokio is al niet meer haar laatste boek, dat is Pigs Island wat nog niet in Nederlandse vertaling is verschenen.

Ik zou zeggen een redelijk goeie horror thriller.

[irene]

Ik las Vogelman tijdens mijn vakantie in Griekenland (mei j.l.) Het boek heb ik een ruk uitgelezen, maar dat is dan ook alles. Soms bekroop mij, net als Roel al schreef, het gevoel, dat Hayder wel heel erg geïnspireerd was door silence of the lambs.
Hayder hoeft voor niet meer!

groetjes, irene

[Marjo]

Ik hou daar wel van, lekker ontspannen gruwelen. (Is dat een woord?)

[bianca]

Wow Marjo, we zijn het een keer met elkaar eens Ik hou ook van de boeken van Mo Hayder.

[Roel]

Ik weet niet of ik Hayder niet meer zal lezen.
Ik ben toch wel benieuwd hoe het met die jonge inspecteur verder zal gaan. Ik heb begrepen dat hij in De behandeling weer opduikt.
Ook heb ik begrepen van grote Hayderfans dat ze met ieder nieuw boek beter wordt.
Al hoop ik wel dat de gruwelijkheden meer een perspectief geplaatst worden dan met Vogelman het geval was. Vooral omdat het breed uitmeten van zulke martelingen een lezer gaat tegen staan, als gewoon in de lucht hangt.