Schilderen met letters en emoties
De tiende thriller van James Patterson over Alex Cross is weer een groot genot om te lezen. Wat een adembenemende spanning en wat een sensatie en dat allemaal verpakt in honderdvierentwintig – vaak extreem korte – hoofdstukken. Maar Patterson heeft dan ook maar weinig woorden nodig om zijn verhaal te vertellen en schildert in feite met letters en emoties en weet daarmee vervolgens zulke enorme en levensechte beelden op te roepen, dat je in ademloze vervoering gedwongen wordt de ene na de andere bladzijde in hoog tempo in je op te nemen. Daarnaast is de personage van Alex Cross in de negen voorgaande delen al dusdanig uitgediept, dat hij inmiddels niet alleen de charismatische hoofdpersoon is van een geweldige serie thrillers, maar tevens een meer dan levensechte rechercheur die je als trouwe liefhebber van de boeken van Patterson al jaren geleden als een goede vriend bent gaan beschouwen. In zijn manier van schrijven is James Patterson eigenlijk met helemaal niemand te vergelijken en met name de verhalen rondom Alex Cross zijn zo’n beetje het beste wat dit genre te bieden heeft. En ook deze jubileum editie is hierop weer geen uitzondering.
Net als in het vorige deel over Alex Cross staat ook in “Zij die gaan Sterven” de mysterieuze en absoluut ongrijpbare crimineel Wolf weer centraal. Niemand weet precies wij hij (of zij?) is, maar zijn perfectie en pure kwaadaardigheid drijven zowel de FBI als de CIA tot grote wanhoop. Ging het de vorige keer nog voornamelijk om ontvoeringen, deze keer weet hij een stadje in het midden van de Verenigde Staten met de grond gelijk te maken en dreigt hij dit op grotere schaal te herhalen met Londen, Parijs, New York en Frankfurt. Tenzij de regeringen van die landen bereid zijn een waanzinnige afkoopsom aan Wolf te betalen. Namens de FBI wordt Cross ingezet om jacht te maken op deze voormalige KGB-agent. Al spoedig blijkt dat Wolf deze keer samenwerkt met een oude bekende van Cross, namelijk de zeer gewelddadige en sadistische seriemoordenaar Geoffrey Shafer, beter bekend als De Wezel.
Voor de volledigheid is het aan te raden om eerst “Het Uur van de Wolf” te lezen, zeker om de dreiging en het gevaar rondom Wolf volledig te kunnen doorgronden. Maar het is zeker geen absolute noodzaak, aangezien Patterson nu eenmaal de gave heeft om je meteen mee te slepen in het verhaal en tussentijds voldoende over deze misdadiger verteld. Maar laat er geen misverstand over bestaan: alle boeken over Alex Cross zijn verplicht leesvoer voor iedereen die graag harde thrillers leest en in “Zij die gaan Sterven” kom je weer ruimschoots aan je trekken. Wat een onvoorstelbare snelheid van vertellen en wat een geweldig en overtuigend verhaal. Je zit letterlijk ademloos op het puntje van je stoel te wachten wat er op de volgende pagina allemaal komen gaat, om steeds weer van pure verbijstering en van tenenkrommende spanning te beseffen dat het eigenlijk allemaal beangstigend actueel is in de wereld waarin wij momenteel leven. In de laatste pagina’s zakt het verhaal een klein beetje in, alsof James Patterson enigszins op twee gedachten hinkt. Het kost hem in het eindoordeel uiteindelijk één volle ster, maar in feite is het boek net zo goed en spannend als “Het Uur van de Wolf”. Met de terugkeer van de psychopathische Wezel als de slagroom op de taart.
