Deflo: Copycat

[Marjo]

Mijn laatste Deflo denk ik. Er zit te weinig diepgang in die boeken.

Copycat
Deflo

Een naakte jongeman wordt in een veld gevonden: hij is vermoord. Of toch niet? De lijkschouwer ontdekt dat hij overleden is aan een hartstilstand, maar er zijn tekenen van wurging, en er zijn verminkingen, weliswaar post-mortem, maar toch. Is er een seriemoordenaar aan het werk? En waarom ligt hij daar?
Dirk Deleu en Nadia Mendock hebben al snel de dader te pakken: een jongeman die samenwoonde met de dode man. Maar niks klopt: al bekent de jongen dat hij de dode in het veld heeft gelegd, hij heeft hem niet verminkt. En het motief is ook zeer onduidelijk. Een manuscript ( nou ja! Een inspecteur weet niet eens wat een manuscript is!) speelt een rol, en wat voor een: de inspecteurs zelf spelen een rol in dat boek. De schrijvers moet hen wel geschaduwd hebben, alles klopt: zowel van het werk, als van het privéleven.
Weer wordt een man gevonden. Geëlektrocuteerd in bad. Wederom is er een boek waarin de moord beschreven wordt, en waar de inspecteurs een rol spelen. Dit komt te dichtbij. Wie is die schrijver en wat beoogt hij?

Het verhaal van de moorden kan in dit geval niet zonder dat het privéleven van de inspecteurs ook beschreven wordt. Maar ik hoef niet te weten dat Deleu problemen thuis heeft. Ik zou liever willen dat een schrijver dieper ingaat op de psychologie van de dader en zijn slachtoffers. Het is een whodunnit, zonder diepte.
Leuk voor tussendoor.

Paperback | 312 Pagina's | Standaard Uitg Alg Uitgave & Import | 2005 ISBN: 9022318613



Marjo

[Dettie]

Gek he, dat vind ik nou wel weer leuk om te lezen hoe een inspecteur leeft en denkt, ik hoef nou weer niet de geest van de dader te kennen.


Dettie

[Marjo]

Je komt nauwelijks iets te weten over hoe hij denkt. Als hij een beetje ging zitten filosoferen of zo dan was het misschien nog leuk, maar het gaat alleen over vrouw en kinderen, dat gedeelte is een beetje een mannelijke bouquet..