M.J. Arlidge - Piep zei de muis

[Renate]

Tja, smaken verschillen. Ik vind het juist geweldige boeken en helemaal niet zo clichématig. De persoonlijke verwikkelingen maken de serie voor mij juist extra boeiend. Een hoofdfiguur met een donker randje, zonder dat ze daarmee onsympathiek wordt. Dan heb ik meer tegen hoofdfiguren die iedere schurk maar zonder problemen executeren.

[Marjo]

Mij gaat het om de plot, het thrilleraspect op zich. Als ik iets van de persoonlijke levens wil lezen lees ik toch liever een goede roman. Daar word ik niet afgeleid. Maar eigenlijk vind ik dat het priveverhaaldeel van een thriller nooit zo goed is als een literaire roman.

[Renate]

Het persoonlijk leven hangt uiteindelijk toch ook samen met de plot.
Literaire romans gaan vaak weer te veel over het privéleven. Ik houd gewoon van een goed verhaal en of het nu een thriller is, of een literaire roman, maakt me niet veel uit. Het gaat om het verhaal en of ik misschien een soort band kan voelen met de hoofdfiguren.

[Marjo]

Een (literaire) roman heeft een of meer hoofdpersonen, en verhalen over het leven van deze mensen. Ik houd daar dus wel van, en het mag best spannend zijn.
In een thriller als deze zitten eigenlijk twee verhalen, die wel vermengd zijn en inderdaad bij elkaar horen, maar je kan heel goed alleen het thrillergedeelte vertellen zonder uit te weiden over het leven van de speurders. Andersom niet. Dat kan pas als je al die delen bij elkaar voegt.
Het is alsof de schrijvers niet kunnen kiezen, ha ha. Nee, ik weet dat veel lezers dit prettig vinden, maar ik niet.
En ach, dat scheelt me nu weer een paar boeken, die ik dus niet hoef te lezen.

[Renate]

Ik kan me geen goede thriller voorstellen waarin het leven van de hoofdpersonen geen rol speelt. Dan kom je wat mij betreft toch al snel op het niveau van Baantjer terecht. Daar heb ik geen bezwaar tegen als tussendoortje, maar ik heb toch liever hoofdpersonen die wat meer in m'n hoofd kruipen.

[Marjo]

Er zijn er anders genoeg waarin die hoofdrolspeler een dader of een slachtoffer is, waar het verhaal om draait. En dan is de inspecteur alleen maar degene die helpt, of het geheel oplost, zonder verder uit te weiden over zijn eigen leven. Dat zijn de thrillers die ik graag lees.

[Renate]

Ik ben niet zo dol op dat soort psychologische thrillers. Ik heb liever een serie, waarin bij voorkeur de politie de hoofdrol speelt. Ik houd van speurwerk in een boek en hoofdpersonen die steeds terugkomen. Ik wil me aan een hoofdfiguur kunnen hechten en zien hoe het hem, of haar verder vergaat.

[Marjo]

Nu snap ik het. Ieder zijn meug zei de boer, gelukkig maar...

[Dettie]

De eerste twee boeken vond je toch wel goed Marjo? Wat maakt dat je het nu niet meer verder wil lezen? Ik neem tenminste aan dat toen die privélevens ook werden besproken en moorden gebeuren altijd in een thriller, dat weet je van tevoren. (daarom lees ik ze niet haha) Is het de schrijfstijl? De ontwikkelingen in het verhaal die in de opeenvolgende delen op elkaar lijken? Of toch puur dat privégedeelte erbij?

Dettie

[Marjo]

Dit is het tweede en ja het eerste vond ik goed. Maar als dan een tweede boek volgens hetzelfde concept geschreven blijkt, haak ik toch af.
Het is niet alleen deze schrijfster die dat doet, maar het begon al met de proloog. Daarbij ergerde ik me al: wat is dat toch, dat er altijd een proloog schijnt te moeten zijn?
Dan wordt er iemand vermoord, een hoerenloper, die zich voordoet als een nette man, hij wordt nogal verminkt en een lichaamsdeel verwijderd. Dat heb ik ook al zo vaak gelezen, het is niet origineel meer. Een cliché dus. Tweede moord: hetzelfde procedé. Natuurlijk want het is een seriemoordenaar. Dit gaat dan alleen nog maar over het deel van het verhaal dat ik eigenlijk meestal leuk vind om te lezen: het plot.
En dan komt dus al dat privégedoe er nog bij, dat me niet interesseert. Het is niet meer dan een roman en een detective. Ik vind er weinig diepte in zitten. (maar ik ben dus niet verder gegaan met lezen)

[Renate]

Tja, voor mij maakt het privégedoe het juist interessant. Bovendien is het privégedoe dat je zelden tegenkomt

[Marjo]

Je meent het...

[Renate]

Ja. Waarom zou ik het niet menen.

[Marjo]

Voor mij was er niets origineels in te vinden. Maar hier hoeven we niet om te strijden, we hebben ieder onze eigen ideeën hierover.

[Renate]

Waarom moet een boek altijd origineel zijn?
Als je veel boeken van dezelfde schrijver leest, zul je ook bekende thema's tegen komen en dan kun je dus ook zeggen dat het een en ander niet origineel meer is.
Hoe origineel is literatuur nog? Zo'n beetje elk verhaal is al duizenden keren op de een of andere manier verteld.

[Marjo]

Ik ben het daar niet mee eens, maar dit wordt een oeverloze discussie, we zitten nu eenmaal niet op dezelfde lijn.
Jij vindt dit een goede serie, prima, je bent een van velen denk ik. Ik ben er alleen niet een van.