"Geweldig !"
Het verliezen van een kind is de ergste nachtmerrie voor de meeste ouders. Het kan een gezin totaal ontwrichten, huwelijken vernietigen, wonden slaan die nooit meer helen en het leven van de nabestaanden volledig ruïneren. Na drie jaar afwezigheid begint Harry Bosch weer opnieuw als rechercheur bij de politie van Los Angeles en krijgt hij samen met zijn vroegere partner Kizmin Rider de taak om niet opgeloste zaken uit het verleden alsnog tot een goed einde te brengen. De eerste opdracht is de moord in 1988 op een zestienjarig meisje, het enige kind van het echtpaar Robert en Muriel Verloren. Aangezien alle sporen al zeventien jaar oud zijn, moeten Bosch en Rider deze zaak veel anders aanpakken dan ze voorheen gewend waren. Bosch is daarbij duidelijk wat roestig en maakt een aantal fouten die hij vroeger nooit zou hebben begaan. Daarnaast blijkt hij nog altijd het liefst alleen te werken, tot lichte ergernis van zijn partner. Maar Bosch is vastberaden om de moord op het jonge meisje op te lossen en uiteindelijk de stem van het slachtoffer te zijn die schreeuwt om gerechtigheid. Dankzij de steeds voortschrijdende techniek is het nu – in tegenstelling tot de periode waarin de moord werd gepleegd – wel mogelijk om uit gevonden bloed duidelijke aanwijzingen te halen die mogelijk wijzen in de richting van een dader. Een DNA-onderzoek brengt Bosch en Rider al snel op het spoor van de dyslectische automonteur Roland Mackey. Maar is hij ook inderdaad de moordenaar van Rebecca Verloren?
Een onopgeloste moord is nooit een gesloten boek…
Harry Bosch wordt gevraagd terug te keren naar de LAPD, de Los Angeles Police Department. Samen met zijn voormalige partner Kizmin Rider wordt Bosch op Onopgeloste Zaken gezet.
De eerste zaak die Bosch en Rider aanpakken, blijkt politiek heel gevoelig te liggen. DNA-onderzoek toont een verband aan tussen een blanke racist en de moord in 1988 op de zestienjarige Rebecca Verloren. Waarom was het politieonderzoek destijds zo slordig? Was dat opzet of het resultaat van diensten die elkaar tegenwerkten?
Bosch en Rider komen er achter dat corruptie binnen de politie er toen de oorzaak van was dat de zaak onopgelost bleef – en dat diegenen die toen de touwtjes in handen hadden Bosch en Rider nu bedreigen…
Harry Bosch stort zich met hart en ziel op het onderzoek en Kiz kan hem daarbij nauwelijks afremmen.
De terugkeer van Harry Bosch bij de LAPD is zowel opmerkelijk als vertrouwd. Na al zijn eerdere problemen met het politiekorps was het op zich niet te verwachten dat hij weer met open armen zou worden ontvangen. Maar gelukkig is de reputatie van Bosch als meer dan uitstekende rechercheur doorslaggevend voor de nieuwe korpsleiding. Hoewel hij binnen het korps ook nog voldoende vijanden blijkt te hebben. Bosch maakt de overstap echter zonder problemen en blikt in ”Slotakkoord” dan ook niet terug op zijn eigen verleden. Het is dan ook net alsof hij nooit weg is geweest en op de afdeling van Onopgeloste Zaken is hij uitstekend op zijn plaats. Ik denk daarom dat dit een goede beslissing genoemd mag worden van Michael Connelly, omdat hij hiermee zijn meest belangrijke serie weer nieuw leven weet in te blazen. Hoewel alle voorgaande delen over Harry Bosch zeker verplicht leesvoer vormen voor de liefhebbers van harde politieromans, leek een zeker verzadigingspunt toch steeds dichterbij te komen. Connelly onderving dat enigszins door Bosch buiten de LAPD te plaatsen, maar dit gaf toch te veel beperkingen. Door zijn terugkeer en zijn nieuwe taak om het onderzoek naar onopgeloste misdaden nieuw leven in te blazen, blijken de mogelijkheden voor de auteur weer eindeloos groot.
Met ”Slotakkoord” bewijst Michael Connelly eens te meer zijn zeldzame klasse en maakt hij wederom duidelijk één van de allerbeste auteurs van dit moment te zijn. Zijn stijl van schrijven is haast onweerstaanbaar en de verhalen zitten zo goed in elkaar dat je op bepaalde momenten vergeet dat het slechts om fictie gaat. Daarnaast is Harry Bosch een intrigerende hoofdpersoon, die voldoende fouten maakt om volledig geloofwaardig over te komen en waarbij zijn menselijkheid ervoor zorgt dat de lezers hem accepteren als een buitengewoon begaafde rechercheur. In zijn speurtocht naar de moordenaar van Rebecca Verloren komt hij in aanraking met racistische organisaties, corruptie binnen de politie, onverwerkt verdriet, menselijke wanhoop en de beperkingen die – terecht of niet – verbonden zijn aan het werk van de politie. Maar niets kan Harry Bosch afremmen als hij denkt te handelen in naam van de rechtvaardigheid en samen met Kizmin Rider weet hij de moordenaar van Rebecca Verloren tot wanhoop te drijven.
Los van het totale verhaal is vooral het uiteindelijke plot van ”Slotakkoord” echt geweldig te noemen. Ik denk dan ook dat dit één van de allerbeste delen is uit de serie en dat het zeer zeker de belofte uitstraalt naar al het mooie dat wij nog van Michael Connelly en Harry Bosch kunnen verwachten.
