Ethan Cross - Ik ben de nacht

[Annemarie]

Marcus Williams begint zijn nieuwe leven in het stadje Asherton met een vechtpartij. De plaatselijke vechtjassen proberen
de nieuweling te intimideren maar komen van een koude kermis thuis. Marcus baalt van het onvriendelijk onthaal maar
diezelfde avond leert hij ook Maggie kennen. Die kennismaking verloopt beter. Het klikt tussen hem en de dochter van de
plaatselijke sheriff.

Lees verder http://www.thrillers-leestafel.info/ethan-cross/

[Renate]

Klinkt interessant.

[Hay]

Misschien interessant, maar dit lijkt mij niet iets dat ik zou willen lezen. Zaken als seks en geweld horen bij het leven en dus ook in boeken, maar van een overdosis, zoals blijkbaar in dit boek, houd ik niet.

[Renate]

Seks hoeft voor mij niet, maar geweld...

Ja hoor, zolang ik het niet aan de lijve hoef te ondervinden.

[Annemarie]

Wat dit boek mist, is een overtuigende verhaallijn. Het verhaal kent teveel verhaalwendingen waardoor het allemaal totaal niet meer geloofwaardig is. Zonde want het idee van een "getrainde moordenaar" vond ik origineel en interessant. Maar less is more en dat heeft deze auteur helaas niet helemaal begrepen.

[Renate]

Dat is iets waar ik misschien ook zelf over zou willen oordelen, hoewel het lezen van een bespreking misschien ook bedoeld is om dit soort boeken te vermijden.

[Annemarie]

Ik zou zeggen: Ga je gang Renate! Wie weet heb jij een heel andere mening over dit boek.

[Dettie]

Seks hoeft voor mij niet, maar geweld...

Ja hoor, zolang ik het niet aan de lijve hoef te ondervinden.

Ik vind het altijd zo moeilijk te begrijpen.
Wat is er zo prettig aan over geweld lezen? Ik ben erg tegen geweld in welke vorm dan ook.
Als ik een man was dan zou ik vroeger om die reden zeker de dienstplicht geweigerd hebben.
Maar ik moet daarbij eerlijk zeggen dat ik toen ik de serie Millenium zag ik schrok van mijn eigen reactie toen
het meisje vreselijk wraak nam op haar verkrachter. Ik vond het goed dat ze dat deed!
Het was zo'n hufter en daar zat ik met mijn anti-geweld gevoelens.
Ik keek ook graag naar Morse, misschien omdat het daarin 'alleen maar' over de gevolgen van geweld ging.
De achterliggende gebeurtenissen waardoor het kon gebeuren, maar geweld zelf nee. Dat hoeft voor mij niet.
Ik snap ook vaak niet wat er nou zo fijn aan is om daarover te lezen.
Maar dat heb ik al wel vaker geroepen.

Seks hoeft voor mij ook niet, het wordt vaak zo enorm banaal beschreven. Niet als iets moois maar als pure lustdaad.
Ik lees zelden een mooie seksscène, en àls er al een mooie scène in staat dan is het subtiel, zonder het rampetampen
(want dat maken ze ervan) en alles bij de naam te noemen en elke handeling en geslachtsdelen in details te beschrijven.
Het juist niet zo rechtstreeks beschrijven maakt het veel mooier en spannender, vind ik.

Dettie
confused

[Renate]

Ik lees liever over geweld, dan over liefde, juist omdat ik geweld verafschuw.

[Annemarie]

Als er geweld in een boek gebruikt wordt dan moet het goed passen bij het verhaal. Als het willekeurig geweld wordt dan haak ik af.

[Renate]

Geweld moet wel passen in het verhaal, dat ben ik met je eens, maar ik lees lever verhalen waarin geweld een rol speelt en waarin dat verklaard wordt, dan verhalen over liefde.

[Annemarie]

Verhalen over de liefde lees ik graag maar dan wel een echt puur en gevoelig geschreven liefdesverhaal. Geen zoetsappig gedoe of een vijftig tinten grijs-achtig boek.

Dit boek - Ik ben de nacht - zag ik trouwens vanavond in de boekwinkel bij de toptitels staan. Kennelijk valt het bij anderen dus wel in de smaak.

[Renate]

Voor mij hoeven liefdesverhalen helemaal niet. Over liefdesscènes lees ik het liefst heen en op TV zap ik bij die scènes weg.

[Hay]

Ik denk dat het bij het lezen van een boek al snel duidelijk wordt of die seks of geweld nodig zijn voor het verhaal of niet. Liefde en seks zijn in elk geval duidelijk geen synoniemen. Ik geloof bijvoorbeeld niet dat die 'vijftig tinten grijs' ook maar iets met liefde te maken hebben, al heb ik het boek niet gelezen en wil ik het eigenlijk ook niet lezen.

[Annemarie]

Dat Vijftig tinten grijs is inderdaad een slecht voorbeeld van een liefdesboek. Ik bedoelde eigenlijk dat wat mij betreft seks in boeken een waardevolle aanvulling op het verhaal moet vormen en niet de hoofdmoot. Het moet iets toevoegen. Laatst had ik bijvoorbeeld een boek van J.D. Robb waarin het echt afleidde van het verhaal. Alsof het er als los element in was gestopt. Het is prima dat andere mensen daar wel van houden maar aan mij is het niet besteed. Maar een echt, mooi verhaal over de liefde: heerlijk!

[Renate]

Nee, liefdesverhalen zijn aan mij niet besteed. Word er misschien een beetje jaloers van.

[Annemarie]

Dat is niet de bedoeling natuurlijk. Ach, iedereen heeft zo zijn of haar favoriete en minder favoriete genres. Ik lees bijvoorbeeld nooit biografieën terwijl anderen die verslinden.