Ik noem je Blue
Ellie van den Bos

Twee jongeren delen een stukje van hun leven op een niet nader benoemd Italiaans eiland. Zij, een veertienjarige puber die het Hollands welvaren vertegenwoordigt, hij een Afrikaanse leeftijdgenoot, die een land in oorlog zonder toekomst verlaten heeft op weg naar… ja, hij heeft geen idee.
Als hun blikken elkaar ontmoeten, weet de lezer al het een en ander van hen.

Sanne is enig kind, van onlangs gescheiden ouders. Zij hoopt nog dat het allemaal weer goed komt, zeker na een afgeluisterd telefoontje dat haar vader voert.Toch knaagt het: dat plan waarover haar moeder haar al verteld heeft, en waarom Sanne eigenlijk bij haar vader wil gaan wonen brengt haar aan het twijfelen: was het wel met haar moeder waarmee Evert – zo noemt ze haar vader – in gesprek was? 

Met hem is ze op dat eiland, voor een vakantie. Hij laat haar grotendeels haar eigen gang gaan, als ze maar belt. Maar op het eiland heeft Sanne niet overal bereik, en dat zorgt voor ongerustheid bij beide ouders. Want ze fietst overal rond - ook waar ze eigenlijk niet mag komen, de noordkant - en legt contacten. Ze is geschokt als ze te maken krijgt met bootvluchtelingen die opgesloten worden in een kamp aan de andere kant van het eiland. Die jongen die ze in de haven zag: zit hij daar?

Mady was met zijn moeder en vele onbekenden onderweg naar een veilig land, toen hun bootje omsloeg. Een Italiaanse visser wist acht van de mensen die op die boot zaten te redden. Mady’s moeder is naar het ziekenhuis gebracht, Mady wil naar haar toe, maar is nu een voortvluchtige, nagezeten door de politie.

Hoe verschillend zijn deze twee jongeren. En toch ook: hoe gelijk! Beiden vinden hun eigen gezin belangrijk. Mady is zeer gehecht aan de guts, waarmee hij hout bewerkt, net als zijn vader. Sanne hecht bijzondere waarde aan de camera die ze van haar opa kreeg. Ze zijn allebei niet bang om de wereld te ontdekken, al zijn ook daar natuurlijk verschillen. Toch vinden ze elkaar daar op dat Italiaanse eiland, en nee, er is geen sprake van een zwijmelende verliefdheid. Gewoon een jongen en een meisje. Dat is een goede keuze van de schrijfster, zoals ik ook de titel heel goed gekozen vind. Want wie is die Blue? Het intrigeert.

Het aankaarten van de vluchtelingenproblematiek is nodig, en het is actueel. Ellie van den Bos laat verschillende kanten van deze kwestie zien: de ellende van de vluchteling, maar ook de – begrijpelijke – reactie van de eilandbewoners. Want: ‘Ieder voelt zijn eigen pijn het meest’.
Dat lijkt het uitgangspunt van deze jongerenroman. Want natuurlijk is het erg, dat mensen zich gedwongen voelen hun huis en haard te verlaten op zoek naar het onbekende dat allicht beter is, maar ook de problemen van een Westers kind dat niet hoeft te vluchten en kan rekenen op een veilig huis, zijn belangrijk.

Wat de schrijfster ook prima doet is spanning in het verhaal brengen. De lezer wil weten hoe het af loopt. Door de verhaallijnen af te wisselen wordt die spanning goed opgebouwd.
Wat er evenwel fout gaat is de Franse taal. Je kan je voorstellen dat Sanne geen perfect Frans spreekt, maar daarom hoeft het in het boek nog niet fout te zijn.
Beginnersfoutjes? Laten we het hopen.

ISBN 9789089549860 | Paperback | 227 pagina's | Uitgeverij Elikser | september 2017
Leeftijd vanaf 14 jaar

© Marjo, 16 februari 2018 

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Ik noem je Blue
Ellie van den Bos

In dit actuele boek lezen we over de Nederlandse Sanne (14) die getuige is van de aankomst van een stel drenkelingen die door de visser Giuseppe uit zee zijn opgepikt. Onder hen bevindt zich een jongen, Mady, die moet toezien dat zijn moeder in vliegende vaart naar het ziekenhuis gebracht wordt, ze is er slecht aan toe.
Sanne, die samen met haar vader op vakantie is op het Italiaanse eiland, is erg begaan met de jongen. Gelukkig spreekt ze goed Frans en kan ze de jongen vertellen waar zijn moeder naartoe is gebracht. Helaas moet hij al snel weg, mee naar het opvangkamp.

Een spannend begin, je wil gelijk weten hoe het verder gaat met Mady en zijn moeder. Maar ook is je nieuwsgierigheid gewekt rond Sanne's verblijf op het eiland. Waarom is ze daar alleen met haar vader? En hoe komt het dat ze daar in haar eentje rondloopt? Dat laatste komen we al snel te weten. Haar vader, die verder een ondergeschikte rol in het verhaal speelt, is een fanatiek duiker en Sanne fotografeert liever met het fototoestel van opa. Vader Evert laat haar vrij, ze moet alleen beloven niet naar een bepaald gedeelte van het eiland te gaan. En dat is nu net waar het opvangcentrum ligt en ze wil zo graag weten hoe het met Mady is.

Ondertussen lezen we ook hoe het Mady vergaat. Het enige wat hij in zijn hoofd heeft, is zijn moeder vinden. Hij had immers zijn vader beloofd goed voor haar te zorgen Maar hoe komt hij het met hekken omheinde en goed bewaakte kamp uit? Maar als daar een paar dagen later brand uitbreekt grijpt hij de kans om te ontsnappen gelijk aan. Hij vlucht naar het strand en verstopt zich in een grot.

Sanne heeft inmiddels ook zo haar problemen, ze moet met haar vader praten over het geheim van haar moeder, maar is dat gesprek nog wel nodig? Uiteindelijk ontdekt ze dat haar vader ook een groot geheim heeft dat hij zorgvuldig voor haar verborgen heeft gehouden. Sanne is razend... Papa kan barsten. Ze vlucht naar het strand en zo ontmoeten de twee elkaar weer. Ze worden niet gelijk grote vrienden. Ze kijken beiden eerst ruime tijd de kat uit de boom, ze hebben sowieso al genoeg aan hun hoofd en meer problemen hoeven ze er niet bij te hebben. Maar toch proberen ze elkaar te helpen én vooral de moeder van Mady zien te vinden. Maar zal dat lukken voordat Mady zelf gevonden wordt en terug moet naar het kamp?


De schrijfster heeft zich gedegen voorbereid op dit verhaal. Ze reisde hiervoor naar het Italiaanse eiland Lampedusa om in contact te komen met bewoners en vluchtelingen. In Nederland bezocht zij het Asiel Zoekers Centrum in Ter Apel en het Centrum voor Alleenstaande Minderjarige Asielzoekers in Drachten. Op de speciale facebookpagina  kunnen we de foto's zien die zij op Lampedusa heeft gemaakt van het opvangkamp, het ziekenhuis enz.
Daarom is het wel jammer dat ze ondanks de goede ingrediënten voor dit verhaal, het niet echt tot een sluitend geheel weet te brengen. Het verhaal komt niet helemaal uit de verf. Er blijven losse eindjes over.

Jammer want Ellie van den Bos heeft met Mady en Sanne twee kinderen met een heel eigen karakter neergezet. Daarnaast zijn er de oude, vriendelijke visser Guiseppe en zijn vrouw die onderling een zeer uitgesproken mening hebben over de vluchtelingen op het eiland. Daardoor laat de schrijfster goed zien waar vluchtelingen tegenaan lopen in het land van aankomst. Er is warmte, er is achterdocht. Er is protest en goede wil. Maar in het verhaal worden suggesties gewekt die niet waargemaakt worden. Sanne fotografeert bijvoorbeeld na de brand stiekem bewakers in het opvangkamp, terwijl fotograferen streng verboden is. Je verwacht dat dat gevolgen zal hebben maar er wordt verder niets mee gedaan. De zoektocht naar de moeder van Mady komt ook een beetje vreemd over, vanaf het begin weten we dat ze in het ziekenhuis ligt... je begrijpt wel wat de schrijfster probeert aan te geven maar echt geloofwaardig is het niet.

Toch zal ik dit boek zeker aanbevelen als heel geschikt boek voor jongeren, omdat wel de problematiek rond de vluchtelingen in goed begrijpbare taal en op een toegankelijke manier wordt neergezet. Ellie van den Bos heeft geen oordeel, ze registreert, ze toont.  Het is  verder ook een meeslepend en spannend verhaal om te lezen met af en toe licht aangrijpend. Het is zeker geen slecht boek, ik heb dit debuut met plezier gelezen en het verhaal zal me zeker bijblijven, alleen had het qua verteltrant nog wel een beetje bijgeschaafd kunnen worden.

ISBN 9789089549860 | Paperback |227 pagina's | Uitgeverij Elikser | september 2017
Leeftijd 14+

© Dettie, 24 oktober 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER